Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007
Τρίτη 28 Αυγούστου 2007
Εκλογές 2007
βικτωριανό αλλά επίκαιρο
"Μέρες ολόκληρες με βιδωμένο το χαμόγελο στο πρώσοπο και βεβιασμένη ευγένεια, η δήθεν προσήνεια, η εγκάρδια χειραψία με μια βρώμικη παλάμη, το γέλιο για να δείξεις ότι εκτήμησες ένα χυδαίο αστείο, το αηδιαστικό αποπνικτικό κοπλιμέντο που πρέπει να κάνεις στη μουτζουρωμένη νοικοκυρά και την τσούλα κόρη της, η απαραίτητη κολακεία για τις αθλιότερες θρησκευτικές προκαταλήψεις, η κατανάλωση αδιακρίτως - κάθε υποκριτικής δέσμευσης..."
δεν γράφτηκε σήμερα, αλλά ο 3ος Μαρκήσιος του Σολσμπερι περιγράφει τις δυσκολίες της προεκλογικής περιόδου.
απο την Πανδώρα 5/9/2007
«ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ»; ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Νίκου Αντωνάκου: κυρικάτικος Ριζοαπάστης 22/7/2007
Ντριιινγκ, το τηλέφωνο! «Τον κύριο Τάδε, παρακαλώ». «Ο ίδιος»! «Κύριε Τάδε, η κυρία υπουργός των εξωτερικών λέει, πως θα ήταν πολύ ευτυχής, αν στις 12 Ιουλίου, θα μπορούσε να σας έχει μαζί της». «Εμένα, η κυρία Υπουργός των εξωτερικών! Μαζί της! Τιμή μου…»; «Φιλικά, λέει! Μια συνάντηση γιούζουαλ. Χαλαρά»! «Ε, άμα είναι χαλαρά, γιούζουαλ, μπορώ να αρνηθώ…». «Στο «πόλις», παρακαλώ…»! «Όχι, πάλι, στο «πολίς», σας ικετεύω»! «Αγαπητέ μου, τι λέτε; Πέρασαν, πια, αυτά! Στο «πόλις», είπα, όχι στο «πολίς»! «Τι είναι το πόλις κυρία μου, εμένα ο νους μου πήγε στο κακό και τρόμαξα»; «Καφενείο, είναι αγαπητέ μου. In. Καφενείο in, πώς δεν το ξέρετε»;Γίνεται μια μικρή σιωπή. Μετά ακούγεται διστακτικός ο καλλιτέχνης. «Να τολμήσω μια ερώτηση, κυρία μου»; «Παρακαλώ, γι΄ αυτό είμαι εδώ, για να σας απαντήσω»! «Τι να κάνω εγώ και η υπουργός των εξωτερικών, στο καφενείο»; «Πρώτον, δεν θα είστε οι δυο σας…». «Α!». «… δεύτερον, θα μιλήσετε για τέχνη»! «Για τέχνη! Στο καφενείο, κυρία μου»; «Σας είπα, φιλική συνάντηση είναι. Η υπουργός κάλεσε κάποιους ανθρώπους που εκτιμά για να τους ακούσει»!Δεύτερη σιωπή. Λίγο πιο μακρύτερη αυτή τη φορά. «Να τολμήσω άλλη μια ερώτηση, αγαπητή μου»; «Παρακαλώ, τολμήστε»! «Η κυρία Μπακογιάννη έφυγε από το Εξωτερικών»; «Όχι, κύριε, (φάτε τη γλώσσα σας (μέσα της)»! «Μα η τέχνη, δεν είναι υπόθεση του Πολιτισμού»; «Και του Πολιτισμού είναι, και του ΥΠΕΧΩΔΕ, και του Υγείας, και του Τουρισμού, και, φυσικά, και των Εξωτερικών. Οι πολιτικοί πρέπει να είναι ενημερωμένοι. Εκλογές έρχονται…»!Ο κύριος Τάδε, διακεκριμένος καλλιτέχνης του τόπου μας, ένας απ΄ τις υψηλές κορυφές μας, γνωστός προοδευτικός άνθρωπος, δεν επέμενε περισσότερο (μέρες που είναι)! Η τέχνη και ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι διακριτικοί, σκέφτηκε! Φόρεσε τα καλά του και να΄τος στο in καφενείο. Το οποίο είχε διαμορφωθεί (για την περίσταση). Γύρω-γύρω από τη στρογγυλή λίμνη, στις όχθες της, ας πούμε, είχαν τοποθετήσει τραπέζια και πίσω τους καρέκλες, όπου κάθισαν οι καλεσμένοι, ο ένας απέναντι στον άλλον! 36 ολόκληροι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, γύρω από μια τεχνητή μαρμάρινη λίμνη λίγων τετραγωνικών, να μιλάνε για την τέχνη! Να σε πιάνει σύγκρυο! Τους οποίους 36 φωτισμένους ανθρώπους, φώτιζαν, για ατμόσφαιρα, δεκάδες άσπρα κεράκια! Τι κατάνυξη! Τι πολιτισμός! Τι αισθητική!36, λοιπόν, ολόκληροι άνθρωποι,.. τι άνθρωποι; κορυφές ανθρώπων, τα είπαμε! Κορυφές συνέπειας έργων και λόγων. 36 πολιτικοποιημένα ενεργά άτομα. Ενεργά άτομα που ανήκουν σε ολόκληρο το πλατύ φάσμα της κοινωνικής συναίνεσης, (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ, Συνασπισμός). Αλλά και στις ακόμα πλατύτερες «περιβαλλοντολογικές» και άλλες «αριστερές» δυνάμεις. Ακόμα και απολιτίκ ή άτομα «αφοσιωμένα» ιεραποστολικά στην τέχνη! Όλος ετούτος ο θαυμάσιος κόσμος, ήσυχα και ειρηνικά, γύρω-γύρω από τη μαρμάρινη λίμνη. Η οποία ήταν γεμάτη νερό! Το οποίο, έτσι που το φώτιζαν τα κεριά, έπαιρνε ένα απύθμενο βάθος. Ένα βάθος που έδινε την αίσθηση μιας ατέλειωτης υδάτινης τρύπας! Όλο αυτό το κενό, όλο αυτό το απύθμενο βάθος, αυτή την τεράστια τρύπα στο νερό, ήρθε να τη γεμίσει το περιερχόμενο της υψηλής και εμπεριστατωμένης κουβέντας! Μέσα σε ένα λεπτό, δέστε ταχύτητα και συμπύκνωση, ο κάθε καλλιτέχνης, από τους 36 που μαζεύτηκαν με το σφύριγμα της κυρίας υπουργού, έπρεπε να πει τη σοφία του! Να τοποθετηθεί για το ζήτημα της τέχνης! Να δικαιολογήσει το στιφάδο, που έφαγε! (Δεν είμαι σίγουρος, για το μενού). Εκεί, λοιπόν, στο in καφενείο, στο αίθριο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας, πάνω από τη στοά με τα χιλιάδες βιβλία, ο πολιτισμός της πατρίδας μας δικαιώθηκε! 36 πρωτοπόρες φωνές, 36 μαχητές καλλιτέχνες, αποτέλεσαν ένα θαυμάσιο ντεκόρ, για τις δημόσιες σχέσεις της κυρίας Μπακογιάννη! «Θέλει αρετή και τόλμη, η ελευθερία»! Πώς να πεις χωρίς δόντια όχι στην εξουσία! Και ένα μεγάλο μέρος των καλλιτεχνών, δυστυχώς, φοράει μασέλες! Η γιούζουαλ συνάντηση, το συμπόσιο όπως το ονόμασαν, είχε τον τίτλο «Ενός Λεπτού Μαζί» (από ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά). Είμαι, δε, στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, πως τίποτα απ΄ όσα ειπώθηκαν εκεί δεν πρόκειται να πάει χαμένο. Η υπουργός των εξωτερικών προνόησε και ηχογράφησε τις τοποθετήσεις. Οι γενεές που θα έρθουν θα μάθουν το τι λέχθηκε γύρω από την υδάτινη τρύπα. Και από ποιους λέχθηκε, φυσικά!
"Μέρες ολόκληρες με βιδωμένο το χαμόγελο στο πρώσοπο και βεβιασμένη ευγένεια, η δήθεν προσήνεια, η εγκάρδια χειραψία με μια βρώμικη παλάμη, το γέλιο για να δείξεις ότι εκτήμησες ένα χυδαίο αστείο, το αηδιαστικό αποπνικτικό κοπλιμέντο που πρέπει να κάνεις στη μουτζουρωμένη νοικοκυρά και την τσούλα κόρη της, η απαραίτητη κολακεία για τις αθλιότερες θρησκευτικές προκαταλήψεις, η κατανάλωση αδιακρίτως - κάθε υποκριτικής δέσμευσης..."
δεν γράφτηκε σήμερα, αλλά ο 3ος Μαρκήσιος του Σολσμπερι περιγράφει τις δυσκολίες της προεκλογικής περιόδου.
απο την Πανδώρα 5/9/2007
«ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ»; ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Νίκου Αντωνάκου: κυρικάτικος Ριζοαπάστης 22/7/2007
Ντριιινγκ, το τηλέφωνο! «Τον κύριο Τάδε, παρακαλώ». «Ο ίδιος»! «Κύριε Τάδε, η κυρία υπουργός των εξωτερικών λέει, πως θα ήταν πολύ ευτυχής, αν στις 12 Ιουλίου, θα μπορούσε να σας έχει μαζί της». «Εμένα, η κυρία Υπουργός των εξωτερικών! Μαζί της! Τιμή μου…»; «Φιλικά, λέει! Μια συνάντηση γιούζουαλ. Χαλαρά»! «Ε, άμα είναι χαλαρά, γιούζουαλ, μπορώ να αρνηθώ…». «Στο «πόλις», παρακαλώ…»! «Όχι, πάλι, στο «πολίς», σας ικετεύω»! «Αγαπητέ μου, τι λέτε; Πέρασαν, πια, αυτά! Στο «πόλις», είπα, όχι στο «πολίς»! «Τι είναι το πόλις κυρία μου, εμένα ο νους μου πήγε στο κακό και τρόμαξα»; «Καφενείο, είναι αγαπητέ μου. In. Καφενείο in, πώς δεν το ξέρετε»;Γίνεται μια μικρή σιωπή. Μετά ακούγεται διστακτικός ο καλλιτέχνης. «Να τολμήσω μια ερώτηση, κυρία μου»; «Παρακαλώ, γι΄ αυτό είμαι εδώ, για να σας απαντήσω»! «Τι να κάνω εγώ και η υπουργός των εξωτερικών, στο καφενείο»; «Πρώτον, δεν θα είστε οι δυο σας…». «Α!». «… δεύτερον, θα μιλήσετε για τέχνη»! «Για τέχνη! Στο καφενείο, κυρία μου»; «Σας είπα, φιλική συνάντηση είναι. Η υπουργός κάλεσε κάποιους ανθρώπους που εκτιμά για να τους ακούσει»!Δεύτερη σιωπή. Λίγο πιο μακρύτερη αυτή τη φορά. «Να τολμήσω άλλη μια ερώτηση, αγαπητή μου»; «Παρακαλώ, τολμήστε»! «Η κυρία Μπακογιάννη έφυγε από το Εξωτερικών»; «Όχι, κύριε, (φάτε τη γλώσσα σας (μέσα της)»! «Μα η τέχνη, δεν είναι υπόθεση του Πολιτισμού»; «Και του Πολιτισμού είναι, και του ΥΠΕΧΩΔΕ, και του Υγείας, και του Τουρισμού, και, φυσικά, και των Εξωτερικών. Οι πολιτικοί πρέπει να είναι ενημερωμένοι. Εκλογές έρχονται…»!Ο κύριος Τάδε, διακεκριμένος καλλιτέχνης του τόπου μας, ένας απ΄ τις υψηλές κορυφές μας, γνωστός προοδευτικός άνθρωπος, δεν επέμενε περισσότερο (μέρες που είναι)! Η τέχνη και ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι διακριτικοί, σκέφτηκε! Φόρεσε τα καλά του και να΄τος στο in καφενείο. Το οποίο είχε διαμορφωθεί (για την περίσταση). Γύρω-γύρω από τη στρογγυλή λίμνη, στις όχθες της, ας πούμε, είχαν τοποθετήσει τραπέζια και πίσω τους καρέκλες, όπου κάθισαν οι καλεσμένοι, ο ένας απέναντι στον άλλον! 36 ολόκληροι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, γύρω από μια τεχνητή μαρμάρινη λίμνη λίγων τετραγωνικών, να μιλάνε για την τέχνη! Να σε πιάνει σύγκρυο! Τους οποίους 36 φωτισμένους ανθρώπους, φώτιζαν, για ατμόσφαιρα, δεκάδες άσπρα κεράκια! Τι κατάνυξη! Τι πολιτισμός! Τι αισθητική!36, λοιπόν, ολόκληροι άνθρωποι,.. τι άνθρωποι; κορυφές ανθρώπων, τα είπαμε! Κορυφές συνέπειας έργων και λόγων. 36 πολιτικοποιημένα ενεργά άτομα. Ενεργά άτομα που ανήκουν σε ολόκληρο το πλατύ φάσμα της κοινωνικής συναίνεσης, (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ, Συνασπισμός). Αλλά και στις ακόμα πλατύτερες «περιβαλλοντολογικές» και άλλες «αριστερές» δυνάμεις. Ακόμα και απολιτίκ ή άτομα «αφοσιωμένα» ιεραποστολικά στην τέχνη! Όλος ετούτος ο θαυμάσιος κόσμος, ήσυχα και ειρηνικά, γύρω-γύρω από τη μαρμάρινη λίμνη. Η οποία ήταν γεμάτη νερό! Το οποίο, έτσι που το φώτιζαν τα κεριά, έπαιρνε ένα απύθμενο βάθος. Ένα βάθος που έδινε την αίσθηση μιας ατέλειωτης υδάτινης τρύπας! Όλο αυτό το κενό, όλο αυτό το απύθμενο βάθος, αυτή την τεράστια τρύπα στο νερό, ήρθε να τη γεμίσει το περιερχόμενο της υψηλής και εμπεριστατωμένης κουβέντας! Μέσα σε ένα λεπτό, δέστε ταχύτητα και συμπύκνωση, ο κάθε καλλιτέχνης, από τους 36 που μαζεύτηκαν με το σφύριγμα της κυρίας υπουργού, έπρεπε να πει τη σοφία του! Να τοποθετηθεί για το ζήτημα της τέχνης! Να δικαιολογήσει το στιφάδο, που έφαγε! (Δεν είμαι σίγουρος, για το μενού). Εκεί, λοιπόν, στο in καφενείο, στο αίθριο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας, πάνω από τη στοά με τα χιλιάδες βιβλία, ο πολιτισμός της πατρίδας μας δικαιώθηκε! 36 πρωτοπόρες φωνές, 36 μαχητές καλλιτέχνες, αποτέλεσαν ένα θαυμάσιο ντεκόρ, για τις δημόσιες σχέσεις της κυρίας Μπακογιάννη! «Θέλει αρετή και τόλμη, η ελευθερία»! Πώς να πεις χωρίς δόντια όχι στην εξουσία! Και ένα μεγάλο μέρος των καλλιτεχνών, δυστυχώς, φοράει μασέλες! Η γιούζουαλ συνάντηση, το συμπόσιο όπως το ονόμασαν, είχε τον τίτλο «Ενός Λεπτού Μαζί» (από ποιητική συλλογή της Κικής Δημουλά). Είμαι, δε, στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, πως τίποτα απ΄ όσα ειπώθηκαν εκεί δεν πρόκειται να πάει χαμένο. Η υπουργός των εξωτερικών προνόησε και ηχογράφησε τις τοποθετήσεις. Οι γενεές που θα έρθουν θα μάθουν το τι λέχθηκε γύρω από την υδάτινη τρύπα. Και από ποιους λέχθηκε, φυσικά!
Γιάννης Ρίτσος
ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (απόσπασμα)
Στους τοίχους οι μεγάλες φωτογραφίες του Τσώρτσιλ
Τις ξεκολλάει ο αγέρας. Ανεμίζουν χτυπιούνται
Πάνω από τα κεφάλια των περαστικών με τα κλειστά πρόσωπα
Σαν ξεχαρβαλωμένα παντζούρια ενός ετοιμόρροπου κόσμου.
…..
ετούτος ο άνεμος δεν θέλει να σωπάσει-
σφυράει, σφυράει, σφυράει,
σφυράει μέσα απ’ τις καμινάδες της Σοβιετικής Ένωσης
σφυράει ένα τραγούδι από φωτιά κι από ευτυχία και από λιωμένο σίδερο
κι Λένιν στο προαύλιο του Κρεμλίνου
στοχαστικός ο Λένιν μες τη νύχτα της Μόσχας…
χτυπάει το ρυθμό του τραγουδιού με το μπαστούνι του
στα πλακάκια τα γαζωμένα από τις σφαίρες.
Κι Στάλιν το σφυρίζει κάτω από τα ορειχάλκινα μουστάκια του
Κρατώντας μπράτσο τον Μολότωφ
Κι Μάο Τσε Τούνγκ το συνεχίζει με τα ντουφέκια του.
Α, τουτο το τραγούδι που το τραγουδούν τα εκατομμύρια οι προλετάριοι
Του κόσμου
Ακούστε τον πώς τραγουδάει στα στόμια των ανθρακορυχείων
Στις μπαμπακοφυτείες της Νότιας Αμερικής
Στις συνοικίες τις Βαρσοβίας, της Πράγας, της Αθήνας
…
ετούτο το τραγούδι που το παίζει ο Σοστακόβιτς
απάνω στα χαλύβδινα πλήκτρα του φράγματος της Καχόβκα
κι ο Ρόμπσον το τραγουδάει στις συνοικίες των Νέγρων
κι ο Νερούντα το φωνάζει πάνω από τα δάση με τους ξυλοκόπους
κι ο Ναζίμ το λέει στους απεργούς ναυτεργάτες
και γω το τραγουδώ συντρόφια μου, μες απ’ τα αντίσκηνα του Αη Στράτη.
Γιάννης Ρίτσος
Στους τοίχους οι μεγάλες φωτογραφίες του Τσώρτσιλ
Τις ξεκολλάει ο αγέρας. Ανεμίζουν χτυπιούνται
Πάνω από τα κεφάλια των περαστικών με τα κλειστά πρόσωπα
Σαν ξεχαρβαλωμένα παντζούρια ενός ετοιμόρροπου κόσμου.
…..
ετούτος ο άνεμος δεν θέλει να σωπάσει-
σφυράει, σφυράει, σφυράει,
σφυράει μέσα απ’ τις καμινάδες της Σοβιετικής Ένωσης
σφυράει ένα τραγούδι από φωτιά κι από ευτυχία και από λιωμένο σίδερο
κι Λένιν στο προαύλιο του Κρεμλίνου
στοχαστικός ο Λένιν μες τη νύχτα της Μόσχας…
χτυπάει το ρυθμό του τραγουδιού με το μπαστούνι του
στα πλακάκια τα γαζωμένα από τις σφαίρες.
Κι Στάλιν το σφυρίζει κάτω από τα ορειχάλκινα μουστάκια του
Κρατώντας μπράτσο τον Μολότωφ
Κι Μάο Τσε Τούνγκ το συνεχίζει με τα ντουφέκια του.
Α, τουτο το τραγούδι που το τραγουδούν τα εκατομμύρια οι προλετάριοι
Του κόσμου
Ακούστε τον πώς τραγουδάει στα στόμια των ανθρακορυχείων
Στις μπαμπακοφυτείες της Νότιας Αμερικής
Στις συνοικίες τις Βαρσοβίας, της Πράγας, της Αθήνας
…
ετούτο το τραγούδι που το παίζει ο Σοστακόβιτς
απάνω στα χαλύβδινα πλήκτρα του φράγματος της Καχόβκα
κι ο Ρόμπσον το τραγουδάει στις συνοικίες των Νέγρων
κι ο Νερούντα το φωνάζει πάνω από τα δάση με τους ξυλοκόπους
κι ο Ναζίμ το λέει στους απεργούς ναυτεργάτες
και γω το τραγουδώ συντρόφια μου, μες απ’ τα αντίσκηνα του Αη Στράτη.
Γιάννης Ρίτσος
Νίκος Καββαδίας
ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ
Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
Των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
Και οι κατοικίες των κοινών χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
Παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
Μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
Η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.
Νίκος Καββαδίας
Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
Των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
Και οι κατοικίες των κοινών χαμένων γυναικών.
Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
Παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
Μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
Η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.
Νίκος Καββαδίας
Σάββατο 18 Αυγούστου 2007
Γιάννης Ρίτσος
Ο λαός
Ετούτος ο λαός αφέντη μου
Δεν ξέρει πολλά λόγια
Σωπαίνει ακούει
κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια
και κάποια μέρα πες σαν ψες
σηκώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του
κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Γιάννης Ρίτσος
Ετούτος ο λαός αφέντη μου
Δεν ξέρει πολλά λόγια
Σωπαίνει ακούει
κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια
και κάποια μέρα πες σαν ψες
σηκώνει το κεφάλι
κι αστράφτουνε τα μάτια του
κι αστράφτει ο νους του πάλι.
Γιάννης Ρίτσος
Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007
Τάσος Λειβαδείτης
ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ
Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,
Ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα συζυγικά νεκρόδειπνα
Λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
Λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας
Λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
Από συνήθεια μάλιστα παίρνουν και το καπέλο τους -
Και χάνονται. Που πάνε; Κανείς δεν ξέρει. Μα η δίψα τους
καίει
κι απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.
Έτσι σκέφτηκαν, δηλαδή να κάνουνε για μια στιγμή.
Ύστερα πέρασε. Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
Και μπαίνουν αθόρυβα στην κρεβατοκάμαρα. Ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο, πάνω στην καρέκλα, το καπέλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου,
που σκέπασε βαριά κι ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.
Τάσος Λειβαδίτης
Ναζίμ Χικμέτ
24 Σεπτέμβρη 1945
Η πιο όμορφη θάλασσα
Ειν’ αυτή που δε την αρμενίσαμε ακόμα
Το πιο όμορφο παιδί
Ειν’ αυτό που δεν έχουμε γεννήσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
Δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Και όσα θέλω να σου πω
Τα πιο όμορφα απ’ όλα
Δεν στα χω πει ακόμα….
Ναζίμ Χικμέτ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)